تصور‭ ‬کنید‭ ‬که‭ ‬دانش‭ ‬آموز‭ ‬هستید‭. ‬در‭ ‬کلاس‭ ‬نشسته‌اید‭ ‬و‭ ‬در‭ ‬انتظار‭ ‬برگه‌های‭ ‬امتحان،‭ ‬معلم‭ ‬برگه‌ها‭ ‬را‭ ‬به‭ ‬شما‭ ‬می‌دهد‭ ‬و‭ ‬از‭ ‬کلاس‭ ‬خارج‭ ‬می‌شود‭ ‬و‭ ‬می‌گوید‭: ‬‮«‬نیازی‭ ‬به‭ ‬مراقب‭ ‬نیست‭.‬‮»‬

بچه‌ها‭ ‬با‭ ‬هم‌فکریِ‭ ‬هم‭ ‬پاسخ‭ ‬سوالات‭ ‬را‭ ‬پیدا‭ ‬می‌کنند‭. ‬برگه‌های‭ ‬امتحانی‭ ‬را‭ ‬به‭ ‬یک‭ ‬صورت‭ ‬تکمیــل‭ ‬می‌کننــد‭ ‬و‭ ‬همگــی‭ ‬قبول‭ ‬می‌شــوند‭.‬

این‭ ‬یک‭ ‬داستان‭ ‬خیالی‭ ‬نیست‭! ‬آنچه‭ ‬خواندید‭ ‬خاطره‭ ‬ای‭ ‬از‭ ‬پندار‭ ‬خمارلو،‭ ‬دختر‭ ‬توران‭ ‬میرهادی‭ ‬از‭ ‬روزهای‭ ‬تحصیلـــش‭ ‬در‭ ‬مدرســــه‭ ‬فرهاد‭ ‬بوـــد‭. ‬مدرسه‌ای‭ ‬که‭ ‬مادرش‭ ‬تاسیس‭ ‬کرده‭ ‬بود‭.‬

مدرســـه‭ ‬فرهاد‭ ‬یکی‭ ‬از‭ ‬مدرسه‌های‭ ‬پیشگام‭ ‬در‭ ‬ایران‭ ‬بود‭ ‬که‭ ‬با‭ ‬ساختارشکنی‭ ‬در‭ ‬نظام‭ ‬آموزشی‭ ‬‮«‬معلم‭ ‬محور‮»‬‭ ‬تاسیس‭ ‬شد‭.‬